W zakres usprawniania wchodzi także gimnastyka korekcyjna, mająca na celu poprawę, lub wyrównanie odchyleń od prawidłowej postawy. Gry sportowe, często
Zabiegi fizykoterapeutyczne w usprawnianiu narządu ruchu mają znaczenie wielokierunkowe. Mają one za zadanie złagodzić bolesność stawów, zwiększyć ukrwienie, przyspieszyć procesy resorpcji, rozpulchnić tkanki bliznowate, i na tej drodze ułatwić zwiększenie zakresu i sprawności ruchów. Należą tu: okłady parafinowe, okłady borowinowe, diatermia krótkofalowa, prądy niskoczęstotliwe Bernarda, ultradźwięki, naświetlania lampą kwarcową, ogrzewania w budce Polano, kąpiele wodne, jontoforeza.
U chorych ze złamaniami kości powikłaniom związanym z unieruchomieniem zapobiega się ćwiczeniami i usprawnieniem ruchów. Chorzy ci wykonywać powinni ruchy w pełnym zakresie we wszystkich wolnych od unieruchomienia stawach. Oprócz tego ćwiczenia przygotowują chorego do wczesnego wstawania, chodzenia o kulach oraz skracają okres zdrowienia.
Jednym z celów usprawniania jest reedukacja mięśni. Terminem tym określa się przywracanie mięśniom utraconej czasowo czynności. Pobudza ona ośrodkowy układ nerwowy (pamięć ruchowa), oraz ułatwia przechodzenie bodźców ruchowych {łuk odruchowy).
Prowadzący ćwiczenia terapeuta wyjaśnia choremu poszczególne ruchy, a następnie prowadzi te ruchy ćwicząc mięśnie je wywołujące. Chory usiłuje w tym czasie napinać wskazywane przez terapeutę grupy mięśniowe.
Metoda Kenny polega na pobudzeniu mięśni wibracją w czasie wykonywania ruchów biernych, celem jest podrażnienie czucia głębokiego.
